सागरा प्राण तळमळला

ने मजसी ने, परत मातृभूमीला|
सागरा प्राण तळमळला ||धृ||

भूमातेच्या चरणतला तुज धूता, मी नित्य पाहिला होता |
मज वदलासी, अन्य देशी चाल जाऊ, सृष्टीची विविधता पाहू ||
ताई जननी हृद विरहशंकीतही झाले, परी तुवा वाचन तिज दिधले |
मार्गज्ञ स्वये मीच पृष्ठी वाहीन, त्वरीत या परत आणीन |
विश्वसलो या ताव वचनी मी, जगदानुभावे योगे बनुनी मी |
तव अधिक शकत उद्धरणी मी ||
येईन त्वरे, कथुनि सोडिले तिजला ||१||

शुक पंजरी वा हरीण शिरावापाशी, ही फसगत झाली तैशी |
भूविरह कसा, सतत साहू या पुढती, दशदिशा तमोमय होती ||
गुणसुमने मी वेचियली या भावे, की तिने सुगंधा घ्यावे |
जरी उद्धरणी व्यय न तिच्या हो साचा, हा व्यर्थ भार विद्येचा ||
ती आम्रवृक्षवत्सलता, रे.. नवकुसुमायुता त्या सुलता, रे |
तो बालगुलाब ही आता, रे ||
फुलबाग मला, हाय, पारखा झाला ||२||

नभी नक्षत्रे बहुत एक परी प्यारा, मज भरतभूमिचा तारा |
प्रासाद इथे भव्य परी मज भारी, आईची झोपडी प्यारी ||
तिजवीण नको राज्य मज प्रिय साचा, वनवास तिच्या जरी वाणीचा |
भुलविणे व्यर्थ हे आता रे, बहु जिवलग गमते चित्ता रे |
तुझ सरिस्पते ती सरिता रे ||
तद्विरहाची शपथ घालितो तुझला ||३||

या फेनमिषे हससि निर्दया कैसा, का वाचन भंगिसी ऐसा |
तत्स्वमित्वा सांप्रत जी मिरवते, म्हणुनी का आम्ग्लाभूमी ते ||
मन्मातेला अबला म्हणुनी फसविशी, मज विवासनाते देशी |
तरी आंग्लभूमी भयभीता रे, अबला न माझीही माता रे |
कथिल हे अगस्तीस आता रे ||
जो आचमनी एक क्षणी तुज प्याला ||४||